Herman Goering

Hermann Göring – Marszałek Rzeszy

 

Hermann Wilhelm Göring, urodzony 12 stycznia 1893 roku w Rosenheim, był jednym z najbardziej wpływowych przywódców nazistowskich Niemiec, pełniąc wiele kluczowych funkcji zarówno w aparacie wojskowym, jak i politycznym III Rzeszy. Jego wpływy były ogromne, szczególnie w pierwszych latach rządów Adolfa Hitlera, kiedy to Göring piastował liczne stanowiska, takie jak dowódca Luftwaffe (niemieckie siły powietrzne), szef planu czteroletniego oraz twórca i pierwszy szef Gestapo – tajnej policji, która stała się jednym z głównych narzędzi terroru nazistowskiego.

 

 

Göring był postacią kontrowersyjną i złożoną, łącząc w sobie cechy sprawnego organizatora, polityka, a także człowieka uzależnionego od luksusu, chciwości i autokratycznych ambicji. Znany z zamiłowania do bogactwa i przepychu, często korzystał z okazji do zdobywania majątku, plądrując okupowaną Europę i zagarniając dla siebie dzieła sztuki oraz inne kosztowności. Pomimo początkowych sukcesów, jego pozycja w III Rzeszy zaczęła się osłabiać w miarę upływu wojny, szczególnie po porażkach Luftwaffe w bitwie o Anglię i na froncie wschodnim.

Podczas II wojny światowej Göring był jednym z głównych architektów polityki wojennej III Rzeszy, odgrywając kluczową rolę w eksterminacji europejskich Żydów, zbrodniach wojennych oraz masowych represjach na terenach okupowanych. Po upadku III Rzeszy został postawiony przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze, gdzie został skazany na karę śmierci za zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości. Zmarł 15 października 1946 roku, popełniając samobójstwo poprzez zażycie cyjanku, zanim wykonano na nim wyrok śmierci.

Wczesne życie i edukacja Goeringa

Rodzina i dzieciństwo

Hermann Göring urodził się w rodzinie o bogatych tradycjach wojskowych i urzędniczych. Jego ojciec, Heinrich Ernst Göring, był urzędnikiem kolonialnym w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej (dzisiejsza Namibia), a także dyplomatą, co wywarło wpływ na młodego Hermanna. Matka, Franziska Göring z domu Tiefenbrunn, była pochodzenia bawarskiego. Rodzina Göringów była zamożna, co zapewniło Hermannowi spokojne i dostatnie dzieciństwo, chociaż częste nieobecności ojca, związane z pracą dyplomatyczną, wpłynęły na młodego chłopca, który od najmłodszych lat przejawiał zainteresowanie wojskiem.

Göring dorastał w Niemczech w czasach wzrastających napięć międzynarodowych i militaryzacji społeczeństwa, co miało istotny wpływ na jego światopogląd. Od najmłodszych lat był zafascynowany armią, a jego rodzina wspierała te aspiracje. Przyjaciele i bliscy wspominali, że młody Hermann często bawił się w żołnierzy, a jego celem było służenie w niemieckiej armii. Ta fascynacja wojskiem odzwierciedlała się w jego późniejszej karierze, która przez wiele lat była nierozerwalnie związana z siłami zbrojnymi.

Służba wojskowa podczas I wojny światowej

Göring rozpoczął swoją karierę wojskową na początku XX wieku, wstępując do kadetówki, a następnie w 1912 roku do niemieckiej armii. Kiedy wybuchła I wojna światowa, Göring został oficerem piechoty, jednak szybko przeniósł się do lotnictwa, które w tamtym czasie było nową, dynamicznie rozwijającą się gałęzią sił zbrojnych. Początkowo służył jako obserwator lotniczy, ale z czasem został przeszkolony na pilota myśliwskiego.

Podczas I wojny światowej Göring okazał się jednym z najbardziej skutecznych pilotów myśliwskich Niemiec. Jako członek elitarnej eskadry „Jagdgeschwader 1,” znanej również jako „Eskadra Czerwonego Barona” Manfreda von Richthofena, Göring zdobył wiele zestrzeleń i został odznaczony Krzyżem Żelaznym za swoją odwagę i umiejętności bojowe. Jego sukcesy w powietrzu uczyniły go bohaterem wojennym i przyniosły mu awans do stopnia kapitana (Hauptmann). W 1918 roku, po śmierci von Richthofena, Göring objął dowództwo nad eskadrą, co było ogromnym wyróżnieniem i uznaniem jego talentu jako pilota.

Po zakończeniu wojny, z powodu warunków narzuconych Niemcom w traktacie wersalskim, który drastycznie ograniczał rozmiary niemieckiej armii, Göring zmuszony był zakończyć swoją karierę wojskową. W wyniku tego jego życie weszło w trudny okres, w którym borykał się z poczuciem bezcelowości, co doprowadziło go do poszukiwań nowej ścieżki, ostatecznie prowadzących do polityki.

Kariera polityczna Hermanna Goeringa i dołączenie do NSDAP

Spotkanie z Adolfem Hitlerem

Po zakończeniu I wojny światowej Hermann Göring, jak wielu innych niemieckich oficerów, szukał nowego celu i miejsca w życiu. Niemcy znajdowały się w stanie kryzysu politycznego i gospodarczego, a narodowe upokorzenie wynikające z traktatu wersalskiego wywoływało nastroje rewanżyzmu. W tym kontekście Göring, podobnie jak wielu innych weteranów wojennych, zaczął interesować się ruchami nacjonalistycznymi i radykalnymi, które obiecywały odbudowę niemieckiej potęgi.

W 1922 roku Göring po raz pierwszy spotkał Adolfa Hitlera, który wówczas stał się liderem Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP). Göring był zafascynowany Hitlerem i jego charyzmatycznym stylem przywództwa, widząc w nim osobę, która może poprowadzić Niemcy do odrodzenia. Szybko zbliżył się do Hitlera i dołączył do NSDAP, stając się jednym z kluczowych członków partii. Dzięki swojemu doświadczeniu wojskowemu i autorytetowi bohatera wojennego, Göring stał się cennym nabytkiem dla Hitlera, który w tamtym czasie budował swoją pozycję polityczną w Niemczech.

Udział w puczu monachijskim

Jednym z pierwszych istotnych wydarzeń w politycznej karierze Göringa był jego udział w puczu monachijskim z 1923 roku, kiedy to Hitler i NSDAP próbowali przejąć władzę w Bawarii w wyniku zamachu stanu. Göring, który był jednym z przywódców puczu, odegrał kluczową rolę w organizacji i realizacji planów Hitlera. Pucz zakończył się jednak niepowodzeniem – hitlerowcy zostali aresztowani, a sam Hitler skazany na karę więzienia.

Podczas puczu Göring został ciężko ranny, a jego obrażenia wymagały długiej rekonwalescencji. Aby uniknąć aresztowania, Göring uciekł za granicę, gdzie przebywał przez pewien czas, lecząc się i budując kontakty wśród innych nacjonalistycznych działaczy. W tym okresie zaczął także nadużywać morfiny, co wpłynęło na jego późniejsze życie, w tym na problemy z uzależnieniem.

Chociaż pucz zakończył się porażką, to wydarzenie umocniło pozycję Göringa jako jednego z najbliższych współpracowników Hitlera. Wrócił do Niemiec, gdy sytuacja polityczna się usp

okoiła, a Hitler, po krótkim okresie spędzonym w więzieniu, zaczął ponownie budować struktury NSDAP, już z myślą o legalnej drodze do zdobycia władzy.

Po powrocie do Niemiec Hermann Göring stał się jednym z kluczowych organizatorów partii. Jego militarne doświadczenie i charyzma sprawiły, że odegrał ważną rolę w rozbudowie SA (Sturmabteilung), paramilitarnej organizacji NSDAP, która miała za zadanie chronić spotkania partyjne oraz tłumić opozycję wobec partii. W latach 20. i 30. XX wieku Göring stał się jednym z najbardziej widocznych i wpływowych członków NSDAP, często uczestnicząc w publicznych wystąpieniach, gdzie prezentował wizję odrodzenia Niemiec pod wodzą Hitlera.

Jego udział w puczu monachijskim, mimo że zakończył się klęską, sprawił, że zyskał status męczennika w ruchu nazistowskim, co tylko umocniło jego pozycję w strukturach partii. Po dojściu Hitlera do władzy w 1933 roku, Göring odegrał kluczową rolę w konsolidacji władzy przez nazistów, stając się jednym z najbardziej zaufanych i wpływowych ludzi Hitlera.

Wzrost znaczenia Goeringa w III Rzeszy

Utworzenie Gestapo i rola w aparacie terroru

Po objęciu władzy przez Hitlera w 1933 roku, Hermann Göring został mianowany ministrem spraw wewnętrznych Prus, co dało mu ogromne możliwości do kształtowania polityki bezpieczeństwa w największym landzie Niemiec. Jednym z jego najważniejszych posunięć na tym stanowisku było utworzenie tajnej policji politycznej, znanej jako Gestapo (Geheime Staatspolizei). Göring wykorzystał Gestapo jako narzędzie do rozprawienia się z politycznymi przeciwnikami nazistów, w tym komunistami, socjalistami i innymi grupami opozycyjnymi, które mogły zagrozić rządom Hitlera.

Choć Heinrich Himmler i SS z czasem przejęli pełną kontrolę nad Gestapo, to właśnie Göring położył podwaliny pod organizację, która stała się jednym z głównych narzędzi terroru w III Rzeszy. Pod jego nadzorem Gestapo działało bezwzględnie, stosując aresztowania, tortury i egzekucje, co przyczyniło się do skutecznego zastraszenia społeczeństwa i eliminacji opozycji politycznej.

Göring, będąc jednocześnie twórcą Gestapo i jednym z najwyższych rangą urzędników w nazistowskich Niemczech, odegrał kluczową rolę w budowie systemu totalitarnego, opartego na terrorze i przemocy wobec tych, którzy stawiali opór reżimowi. Jego działalność w aparacie terroru uczyniła go jedną z najbardziej wpływowych postaci w pierwszych latach rządów Hitlera.

Przejęcie kontroli nad gospodarką i plan czteroletni

W 1936 roku Göring został mianowany przez Hitlera pełnomocnikiem do spraw planu czteroletniego, który miał na celu przygotowanie niemieckiej gospodarki do wojny oraz uniezależnienie jej od zagranicznych surowców. Plan czteroletni zakładał intensyfikację produkcji zbrojeniowej, rozwój przemysłu ciężkiego oraz wdrażanie polityki autarkii, czyli samowystarczalności gospodarczej. Göring, jako osoba odpowiedzialna za realizację tego planu, przejął kontrolę nad niemiecką gospodarką, co dało mu ogromną władzę i wpływy.

Jako pełnomocnik planu czteroletniego, Göring nadzorował m.in. rozwój przemysłu chemicznego i wydobywczego, a także produkcję syntetycznych materiałów, takich jak benzyna i guma, które były niezbędne dla niemieckiej machiny wojennej. W ramach planu czteroletniego Göring utworzył także ogromny konglomerat przemysłowy, znany jako „Hermann Göring Werke,” który zajmował się produkcją stali i innych surowców strategicznych. Ten przemysłowy kompleks uczynił go jednym z najbogatszych ludzi w III Rzeszy, a jego wpływy gospodarcze były porównywalne z wpływami politycznymi.

Göring wykorzystał swoje stanowisko nie tylko do realizacji polityki Hitlera, ale także do osobistego wzbogacenia się. Jego chciwość i zamiłowanie do luksusu były powszechnie znane – często zagrabiał kosztowności z terenów okupowanych oraz gromadził olbrzymie kolekcje dzieł sztuki, co w późniejszych latach stało się jednym z jego głównych źródeł krytyki. Mimo tych kontrowersji, plan czteroletni pod jego nadzorem znacząco przyczynił się do przygotowania Niemiec na wielkoskalową wojnę.

 

Dowódca Luftwaffe

Budowa i rozwój niemieckiego lotnictwa wojskowego

Po dojściu do władzy w 1933 roku, jednym z priorytetów Hitlera było odbudowanie niemieckiej armii, w tym stworzenie nowoczesnych sił powietrznych, które miały odegrać kluczową rolę w przyszłych wojnach. Göring, ze swoim doświadczeniem pilota z czasów I wojny światowej oraz statusem bohatera wojennego, został mianowany dowódcą Luftwaffe – niemieckich sił powietrznych, które były jednym z najważniejszych elementów planów zbrojeniowych Hitlera.

Göring odegrał kluczową rolę w budowie Luftwaffe od podstaw. Pod jego nadzorem niemieckie siły powietrzne zostały szybko zmodernizowane i rozbudowane, stając się jedną z najpotężniejszych flot powietrznych na świecie. Göring zyskał reputację skutecznego organizatora, a Luftwaffe była nie tylko nowocześnie wyposażona, ale także dobrze wyszkolona i zdolna do prowadzenia zarówno działań ofensywnych, jak i defensywnych. Luftwaffe odegrała kluczową rolę w kampaniach wojskowych III Rzeszy, w tym podczas inwazji na Polskę w 1939 roku oraz w trakcie działań na froncie zachodnim.

Jednak w miarę trwania wojny, mimo początkowych sukcesów, Luftwaffe zaczęła ponosić coraz większe straty, a niepowodzenia w bitwie o Anglię w 1940 roku były początkiem końca dominacji niemieckiego lotnictwa.

 

Hermann Göring w Wilczym Szańcu

Rola w naradach wojskowych i planowaniu operacji

Wilczy Szaniec, tzw. Hitlerowskie Bunkry w Gierłoży na Mazurach, stały się miejscem kluczowych narad wojennych i strategicznych decyzji w czasie II wojny światowej. Hermann Göring, jako jedna z najważniejszych postaci III Rzeszy, często przebywał w Wilczym Szańcu, uczestnicząc w naradach wojskowych i podejmowaniu decyzji dotyczących działań zbrojnych na różnych frontach. Göring, jako dowódca Luftwaffe i pełnomocnik do spraw planu czteroletniego, był kluczowym doradcą Hitlera, zwłaszcza w kwestiach dotyczących operacji lotniczych i zaopatrzenia zbrojeniowego.

Jego rola w Wilczym Szańcu była istotna szczególnie w pierwszych latach wojny, kiedy Luftwaffe odnosiła sukcesy, a niemiecka machina wojenna działała sprawnie. Göring, dzięki swoim wcześniejszym osiągnięciom wojskowym, miał ogromny wpływ na podejmowanie decyzji dotyczących ofensyw, takich jak inwazja na Polskę czy Francję. W Wilczym Szańcu Göring brał udział w opracowywaniu strategii wojennych, ale z czasem, w miarę porażek Luftwaffe i osłabiania niemieckiej pozycji, jego wpływy zaczęły stopniowo maleć.

Relacje z innymi przywódcami III Rzeszy w kwaterze Hitlera

Pobyt Göringa w Wilczym Szańcu nie ograniczał się jedynie do udziału w naradach wojskowych. Był również jednym z najbliższych współpracowników Hitlera, utrzymując bliskie, choć czasami napięte relacje z innymi kluczowymi przywódcami III Rzeszy. W kwaterze Hitlera spotykał się regularnie z Heinrichem Himmlerem, Josephem Goebbelsem, Wilhelmem Keitelem oraz innymi czołowymi postaciami nazistowskiego reżimu. Göring, znany ze swojego ekscentrycznego stylu życia i zamiłowania do luksusu, często dystansował się od reszty elity nazistowskiej, co z czasem prowadziło do napięć, szczególnie w obliczu porażek na froncie.

W Wilczym Szańcu narastały konflikty między różnymi frakcjami wewnątrz reżimu, a Göring, który początkowo był jednym z najpotężniejszych ludzi w Niemczech, stopniowo tracił na znaczeniu. Jego relacje z Himmlerem, szefem SS, były szczególnie napięte, ponieważ Himmler dążył do przejęcia kontroli nad kluczowymi obszarami władzy, w tym nad aparatem bezpieczeństwa i wpływem na Hitlera.

Odpowiedzialność Hermanna Goeringa za zbrodnie wojenne

Rola w eksterminacji Żydów

Hermann Göring odegrał kluczową rolę w realizacji planu eksterminacji Żydów, znanego jako „ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej” (Endlösung der Judenfrage). W lipcu 1941 roku Göring wydał Heinrichowi Himmlerowi i Reinhardowi Heydrichowi pisemny rozkaz, w którym upoważniał ich do przygotowania i realizacji planów systematycznej eksterminacji ludności żydowskiej w Europie. Choć nie był bezpośrednio zaangażowany w operacje na poziomie obozów koncentracyjnych, jego decyzje administracyjne i polityczne umożliwiły realizację Holokaustu.

Göring, jako pełnomocnik planu czteroletniego i osoba odpowiedzialna za gospodarkę III Rzeszy, także wspierał konfiskatę mienia żydowskiego oraz organizację wywłaszczeń. Żydzi byli pozbawiani majątków, które następnie przejmowano na rzecz państwa lub nazistowskich liderów, a część z tych dóbr trafiła do prywatnych zbiorów Göringa. Jego udział w Holokauście, choć bardziej administracyjny niż operacyjny, był nieodzowny dla jego realizacji i uczynił go jednym z kluczowych architektów polityki eksterminacyjnej III Rzeszy.

Plądrowanie dóbr kultury w okupowanej Europie

Hermann Göring był jednym z najbardziej znanych nazistowskich przywódców zaangażowanych w plądrowanie dóbr kultury z okupowanej Europy. W miarę jak Niemcy zdobywały nowe terytoria, Göring systematycznie zlecał konfiskaty cennych dzieł sztuki, które trafiały do jego prywatnych kolekcji. Plądrowanie miało miejsce w całej Europie, szczególnie we Francji, Holandii, Belgii, Polsce oraz w ZSRR. Göring, jako miłośnik sztuki, nie tylko aprobatował grabieże, ale aktywnie uczestniczył w selekcji i nabywaniu dzieł sztuki zrabowanych z domów prywatnych, muzeów i galerii.

Najcenniejsze skarby kultury, w tym malarstwo, rzeźby i inne artefakty, trafiały do prywatnych rezydencji Göringa, w tym do jego pałacu Carinhall. Po wojnie wiele z tych dzieł zostało odzyskanych przez aliantów, jednak niektóre wciąż są uznawane za zaginione. Plądrowanie Europy przez Göringa, szczególnie w kontekście tragedii wojny i Holokaustu, uczyniło go jedną z najbardziej odrażających postaci pod względem moralnym, nawet wśród nazistowskich liderów.

Relacje Goreinga z Hitlerem i utrata wpływów

Stosunki z Hitlerem w latach świetności

Hermann Göring przez wiele lat cieszył się szczególną pozycją w otoczeniu Adolfa Hitlera. Był jednym z najbliższych współpracowników führera od czasów wczesnych lat NSDAP, a jego lojalność i zasługi w budowie partii oraz sił zbrojnych przyniosły mu uznanie i wpływy. Göring miał charyzmatyczną osobowość, co sprawiało, że był postrzegany jako jeden z najbardziej prominentnych i rozpoznawalnych przywódców III Rzeszy. Hitler ufał mu do tego stopnia, że w 1939 roku mianował go swoim formalnym następcą, co podkreślało jego prestiż i znaczenie w strukturze władzy.

W pierwszych latach wojny relacje między Göringiem a Hitlerem były bardzo bliskie. Göring regularnie konsultował się z Hitlerem w sprawach strategicznych, a jego rola jako dowódcy Luftwaffe oraz koordynatora gospodarki wojennej była kluczowa dla sukcesów Wehrmachtu w pierwszej fazie konfliktu. Göring był postrzegany jako zaufany doradca i człowiek, na którym Hitler mógł polegać w momentach kluczowych dla Rzeszy.

Spadek znaczenia podczas końcowej fazy wojny

Jednak w miarę jak wojna postępowała, a Luftwaffe ponosiła coraz większe straty, relacje między Göringiem a Hitlerem zaczęły się psuć. Po porażce w bitwie o Anglię, którą Göring obiecywał wygrać w krótkim czasie, jego prestiż zaczął spadać. Kolejne klęski Luftwaffe na froncie wschodnim i niezdolność do obrony niemieckich miast przed nalotami alianckimi jeszcze bardziej osłabiły jego pozycję. Hitler zaczął tracić zaufanie do Göringa, obwiniając go za porażki lotnictwa i niewykonanie obietnic dotyczących dominacji w powietrzu.

W ostatnich latach wojny Göring coraz bardziej oddalał się od Hitlera, tracąc realne wpływy. W 1945 roku, gdy upadek III Rzeszy stał się nieunikniony, Göring próbował przejąć kontrolę nad państwem, sugerując, że powinien zastąpić Hitlera w roli lidera. Ten akt, postrzegany przez Hitlera jako zdrada, doprowadził do jego ostatecznej degradacji. Göring został aresztowany na rozkaz Hitlera i całkowicie odsunięty od władzy.

Hermann Goering a Proces norymberski

Oskarżenia o zbrodnie wojenne i przeciwko ludzkości

Po zakończeniu II wojny światowej Hermann Göring został schwytany przez aliantów i postawiony przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Był jednym z głównych oskarżonych, jako jeden z najwyżej postawionych nazistowskich przywódców, którzy przetrwali wojnę. Trybunał oskarżył go o zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości oraz udział w planowaniu i realizacji wojen agresywnych. Był także oskarżony o kluczową rolę w Holokauście, zarówno jako autor polityki eksterminacyjnej, jak i jako człowiek odpowiedzialny za wywłaszczenia i plądrowanie mienia żydowskiego.

Proces norymberski ujawnił liczne zbrodnie, które Göring nadzorował lub wspierał, w tym jego odpowiedzialność za rozkaz o „ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej” oraz organizację systematycznego grabienia dzieł sztuki i bogactw z terenów okupowanych. Göring był także jednym z głównych architektów niemieckiej machiny wojennej, odpowiadając za rozwój Luftwaffe oraz wdrażanie planu czteroletniego, który przyczynił się do intensyfikacji wysiłku wojennego III Rzeszy.

Podczas procesu Göring nie okazywał skruchy za swoje czyny, a wręcz starał się bronić nazistowskiej ideologii oraz swoich działań jako legalnych i koniecznych dla obrony niemieckich interesów. Jego postawa w trakcie procesu wzbudzała kontrowersje i złość, ponieważ prezentował się jako człowiek pewny siebie, broniący swoich decyzji i nieuznający swoich działań za zbrodnicze.

Obrona Göringa i wyrok śmierci

Podczas procesu Göring próbował bronić się, twierdząc, że jedynie realizował rozkazy Hitlera i działał zgodnie z interesami państwa niemieckiego. Był jednym z najbardziej elokwentnych oskarżonych, często podejmując polemikę z oskarżycielami oraz próbując uzasadnić swoje czyny. Jego obrona koncentrowała się na argumentacji, że działania III Rzeszy były legalne z punktu widzenia prawa niemieckiego i że wojna była nieuniknionym rezultatem polityki międzynarodowej tamtego okresu.

Mimo jego prób obrony, Międzynarodowy Trybunał Wojskowy uznał Göringa za winnego wszystkich zarzutów, w tym zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości oraz udziału w planowaniu i prowadzeniu wojen agresywnych. W październiku 1946 roku Göring został skazany na karę śmierci przez powieszenie, razem z innymi wysokimi rangą nazistowskimi przywódcami. Wyrok ten został uznany za sprawiedliwy w świetle ogromnych zbrodni, które popełnił i nadzorował podczas swojej kariery w III Rzeszy.

Samobójstwo Goeringa i dziedzictwo

Okoliczności samobójstwa przed egzekucją

Pomimo skazania na karę śmierci, Hermann Göring nie stanął nigdy przed szubienicą. 15 października 1946 roku, na dzień przed planowaną egzekucją, popełnił samobójstwo, zażywając kapsułkę cyjanku. Jego samobójstwo wywołało szok wśród aliantów i strażników więziennych, którzy nie byli w stanie wyjaśnić, w jaki sposób Göring wszedł w posiadanie trucizny, mimo ścisłej kontroli. Istnieją różne teorie na temat tego, jak udało mu się zdobyć cyjanek, jednak do dziś nie ma jednoznacznej odpowiedzi.

Samobójstwo Göringa było jego ostatnim aktem buntu wobec aliantów i Międzynarodowego Trybunału. Chciał uniknąć publicznej egzekucji, która według niego byłaby ostatecznym upokorzeniem. Wybierając własną śmierć, pozostał wierny swojemu wizerunkowi pewnego siebie, nieugiętego człowieka, który do końca nie wyrażał skruchy za swoje czyny. Jego samobójstwo stało się jednym z najbardziej symbolicznych momentów po zakończeniu procesów norymberskich, ukazując upadek jednego z najpotężniejszych ludzi III Rzeszy.

Ocena Goeringa przez współczesnych historyków

Postać Hermanna Göringa jest do dziś przedmiotem kontrowersji i badań historyków. Jego kariera w III Rzeszy odzwierciedla zarówno ambicję, brutalność, jak i zdolność do manipulowania sytuacją polityczną na swoją korzyść. Był jednym z najbliższych współpracowników Hitlera i przez długi czas najpotężniejszym człowiekiem w III Rzeszy, co czyni go jednym z głównych architektów nazistowskiej polityki terroru i wojny.

Göring był jednocześnie człowiekiem o wielkich ambicjach, ale także ogromnej chciwości i zamiłowaniu do luksusu. Jego rola w plądrowaniu Europy oraz gromadzeniu bogactw osobistych sprawiła, że był postrzegany jako cyniczny i bezwzględny oportunista. Historycy podkreślają, że jego postawa podczas procesu w Norymberdze, gdzie nie okazał skruchy i wręcz starał się bronić nazistowskiej ideologii, była charakterystyczna dla jego osobowości i podejścia do władzy.

Dziedzictwo Göringa jest nierozerwalnie związane z jego odpowiedzialnością za zbrodnie III Rzeszy, zarówno te popełnione na polu militarnym, jak i w ramach realizacji polityki Holokaustu. Jego samobójstwo nie wymazało win, a jego nazwisko pozostaje jednym z symboli nazistowskich Niemiec i zbrodni, które były popełnione w ich imieniu.

 

Herman Goering – ciekawostki

Oto kilka ciekawostek związanych z Hermanem Goeringiem:

1. Uzależnienie od narkotyków: Goering miał poważne uzależnienie od narkotyków, w tym od morfiny i innych środków przeciwbólowych. Był to wynik urazów odniesionych podczas I wojny światowej. Jego uzależnienie pogłębiało się w okresie II wojny światowej, co wpłynęło negatywnie na jego zdolności dowódcze i zdrowie.

2. Lotnik as: W czasie I wojny światowej, Goering był uznanym lotnikiem asem, zdobywając wiele zwycięstw w walkach powietrznych. Za swoje osiągnięcia otrzymał najwyższe niemieckie odznaczenie wojskowe Pour le Mérite.

3. Awans w nazistowskiej hierarchii: Goering dołączył do NSDAP (Niemieckiej Partii Robotników) stosunkowo wcześnie, w 1922 roku, i szybko awansował w jej szeregach. Stał się jednym z najbliższych współpracowników Adolfa Hitlera i cieszył się wielkim wpływem w III Rzeszy.

4. Szyfr wojenny: Goering używał pseudonimu „Karaya” jako swego szyfru w korespondencji wojskowej podczas II wojny światowej. Jego korespondencja była obiektem działań rozpoznawczych aliantów, co pozwoliło im śledzić niektóre niemieckie operacje.

5. Uczestnictwo w puczu monachijskim: Goering był jednym z uczestników nieudanego puczu monachijskiego w 1923 roku, który miał na celu obalenie rządu Bawarii. W wyniku tego udziału został ranny i aresztowany, ale został zwolniony po krótkim czasie.

6. Ucieczka przed egzekucją: Przed planowanym egzekucją podczas Procesu Norymberskiego w 1946 roku, Goering popełnił samobójstwo, połykając truciznę. Zmarł w swojej celi, unikając publicznego wykonania wyroku śmierci przez powieszenie.

Te ciekawostki ukazują różne aspekty życia i kariery Hermana Goeringa, od jego młodzieńczych osiągnięć jako lotnika asa po jego zaangażowanie w nazistowski reżim i kontrowersje związane z uzależnieniem od narkotyków oraz śmierć przed egzekucją.